اختلال اضطراب تعمیم یافته در کودکان چیست و چرا والدین متوجه نمی شوند؟

اضطراب تعمیم یافته چیست؟

ویژگی اصلی اختلال اضطراب تعمیم یافته نگرانی و اضطراب شدید و غیر واقع بینانه درباره برخی امور زندگی است. وانگهی نگرانی و اضطراب در آن مثل سایر اختلالات اضطرابی از جمله خجالت کشیدن در محافل عمومی (هراس اجتماعی)یا دور شدن از خانه یا نزدیکان (اختلال اضطراب جدایی) نیست.

کنترل این نگرانی و اضطراب شدید باید برای شخص مبتلا سخت باشد و حداقل شش ماه طول بکشد.

علائم و نشانه ها

این اختلال وقتی مطرح می شود که حداقل یکی از نشانه های فیزولوژیک، بی قراری ، زود خسته شدن، مشکل تمرکز حواس یا مات و مبهوت ماندن،تحریک پذیری، تنیدگی عضلانی و اختلال خواب وجود داشته باشد.

شکایات هم در بین کودکان مبتلا به این اختلال تعمیم یافته شایع هستند. این نشانه ها باید در کارکرد های مهم کودک اختلال ایجاد کنند.

شروع اختلال اضطراب تعمیم یافته می تواند ناگهانی یا تدریجی باشد. نشانه هایش نیز بر اثر استرس تشدید می شوند.

برای مطالعه مقاله خانم سالارتاش با عنوان اضطراب جدایی در کودکان لینک روبرو را کلیک کنید: اضطراب جدایی در کودکان

وضعیت کودکان مبتلا به این اختلال

کودکان دچار اختلال اضطراب تعمیم یافته معمولا در مورد کارها یا عملکرد اجتماعی ، درسی و ورزشی خود نگران هستند، حتی وقتی هیچ کس عملکرد شان را ارزیابی نمی کند و آنها معمولا کمال گرا هستند و کارها را آن قدر تکرار می کنند تا مورد قبول واقع شوند.

این کودکان نیاز شدیدی به قوت قلب دارند چون اگر در این خصوص که قادرند کارها را خوب انجام بدهند  از دیگران بازخورد نگیرند، نمی توانند طرح یا تکلیف مورد نظر را اجرا کنند یا انجام بدهند.

نگرانی درباره گذشته، آینده و بلایایی چون زلزله و جنگ هسته ای هم در بین این گروه از کودکان رایج است.

در ضمن ، کودکان مبتلا به این اختلال تعمیم یافته گاهی اوقات خیلی کمرو هستند و از فعالیت های اجتماعی و ورزشی طفره می روند.

واکنش اشتباه والدین 

اطرافیان بچه های مبتلا به اختلال اضطراب تعمیم یافته معمولا به اختلال آنها توجه نمی کنند چون اضطراب آنها در خصوص موعدها و قواعد و دقت نظر این کودکان در مورد مخاطرات، آنها را بچه های “پخته ای” جلوه می دهد.

به همین دلیل، پدر و مادر و معلمان رفتارهای آنها را افراطی و شدیدتر از حد معمول در نظر نمی گیرند.

علاوه بر این کودکان مبتلا به این اختلال معمولا رفتارهای مخل ندارند.

به همین دلیل پدر و مادر نیازی به درمان فزرندشان حس نمی کنند مگر آنکه رفتارهای آنها آزارنده شود، ناراحتی شدیدی فراهم آورد یا به عملکرد اجتماعی و تحصیلی کودک لطمه بزند.

راه حل نهایی 

در نهایت اگر این نشانه ها را در فرزند خود مشاهده کردید حتما با یک مشاور مشورت کرده تا در صورت لزوم شما را به یک رونشناس بالینی ارجاع بدهد.

منبع : سنجش و درمان مشکلات دوران کودکی

نویسنده: ونوس سالارتاش – مشاور در سامانه مشاوره آنلاین های اکسپرت